تاریخ فراموش شده

 


چو بخت عرب بر عجم چیره شد ***   همی بخت ساسانیان تیره شد
 
 
 
پر آمد ز شاهان جهان را قفیز [پیمانه] *** نهان شد ز رو گشت پیدا پشیز
 
 
 
همان زشت شد خوب، شد خوب زشت ***   شده راه دوزخ پدید از بهشت
 
 
 
دگرگونه شد چرخ گردون بچهر ***  ز آزادگان پاک ببرید مهر
 
 
 
به ایرانیان زار و گریان شدم ***  ز ساسانیان نیز بریان شدم
 
 
 
دریغ آن سر و تاج و اورنگ و تخت ***  دریغ آن بزرگی و آن فرّ و بخت
 
 
 
کزین پس شکست آید از تازیان ***  ستاره نگردد مگر بر زیان
 
 
 
چو با تخت، منبر برابر شود *** همه نام بوبکر و عمّر شود
 
 
 
تبه گردد این رنجهای دراز ***   نشیبی دراز است پیشش فراز
 
 
 
نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر *** ز اختر همه تازیان راست بهر
 
 
 
ز پیمان بگردند وز راستی  ***   گرامی شود کژّی و کاستی
 
 
 
رباید همی این از آن، آن ازین *** ز نفرین ندانند بازآفرین
 
 
 
نهانی بتر زآشکارا شود ***   دل مردمان سنگ خارا شود
 
 
 
شود بنده بی هنر شهریار ***   نژاد و بزرگی نیاید به کار
 
 
 
به گیتی نماند کسی را وفا ***   روان و زبانها شود پر جفا
 
 
 
از ایران و از ترک و از تازیان *** نژادی پدید آید اندر میان
 
 
 
نه دهقان، همه ترک و تازی بود ***  سخنها به کردار بازی بود
 
 
 
نه جشن و نه رامش، نه گوهر نه نام ***   به کوشش ز هرگونه سازند دام
 
 
 
بریزند خون از پی خواسته *** شود روزگار بد آراسته
 
 
 
زیان کسان از پی سود خویش *** بجویند و دین اندر آرند پیش
 
 
 
ز پیشی و بیشی ندارند هوش ***  خورش نان کشکین و پشمینه پوش
 
 
 
چو بسیار از این داستان بگذرد ***  کسی سوی آزادگان ننگرد
 
 
 
یکی نامه ای بر حریر سفید ***    نوشتند پر بیم و چندی امید
 
 
 
به عنوان بر از پورِ هرمزد شاه ***  جهان پهلوان رستم کینه خواه
 
 
 
سوی سعد وقاص جوینده جنگ ***   پر از رأی و پر دانش و پر درنگ
 
 
 
به من بازگوی آنکه شاه توکیست ***   چه مردی و آیین و راه تو چیست
 
 
 
به نزد که جویی همی دستگاه ***  برهنه سپهبد برهنه سپاه
 
 
 
به نانی تو سیری و هم گرسنه ***  نه پیل و نه تخت و نه بار و بُنه
 
 
 
ز شیر شتر خوردن و سوسمار *** عرب را به جایی رسیده ست کار
 
 
 
که تاج کیان را کند آرزو ***   تفو باد بر چرخ گردان، تفو!
 
 
 
شما را به دیده درون شرم نیست ***   ز راه خرد مهر و آزرم نیست
 
 
 
بدین چهر و این مهر و این راه و خوی ***   همی تخت و تاج آیدت آرزوی
 
 
 
جهان گر به اندازه جویی همی ***   سخن بر گزافه نگویی همی
 
 
 
 
 
فردوسی بزرگ
نوشته شده در تاريخ چهار شنبه 9 فروردين 1391برچسب:, توسط امیررضا و پوریا |

صفحه قبل 1 صفحه بعد